Mei 2012
Ik ben net weer terug in Boston, vanavond kon ik zingen met mijn docent, het was superleuk, in een restaurant. Ik zong met zijn trio en heb een hoop nummers gedaan. Ik ben wel moe nu want het voelt alsof ik de hele dag in de Fung Wah bus heb gezeten. Ohjah, dat is ook zo…
Dit was dus mijn tweede keer in NYC, en, net zoals de eerste keer, geen half werk. Tijdens de eerste keer logeerde ik bij mijn mentor Joe Cohn op de bank, en ik heb die hele week niet geslapen, al die concerten, jamsessies, fietsen in de Bronx, koffie drinken in het empire state building…
Nu was mijn semester over en ik heb nog wat dagen voordat ik naar Nederland vertrek… Dus ook deze keer had ik Joe gemaild dat ik graag weer van zijn bank gebruik wilde maken, maar hij vertelde me dat het niet mogelijk was omdat er iemand anders op zijn bank sliep en hij mogelijk niet thuis was. Dus vroeg ik een andere muzikant, (lees de jongen waarmee ik door de Bronx had gefietst, de ex-gitarist van Lauren Hill… en een geweldige jazz-muzikant… ) Oke, oke, dit keer wat namen, dan moet je ze zelf maar googlen… Ik vroeg dus Richard Padron of ik bij hem op de bank kon. Natuurlijk voor een blond meisje als ik maakte hij graag een uitzondering. Het plan was toch al dat we elkaar zouden zien omdat we dan wat opnames konden maken…
Ik nam op maandagochtend om 7 uur de bus, ($15 v.a. China town) en kwam rond 13 uur aan in NYC. Ik had afgesproken met Aaron Goldberg, (jonge pianist die ik via Reuben Rogers ken) want ik had zijn concert vrijdags in Boston gezien en hij woont in de west village (waar de meeste jazzclubs zijn)… Dat was erg vermakelijk want hij had filosofie aan Harvard gestudeerd en het gesprek ging dus niet alleen over muziek. Savonds ben ik naar het Nublu Orchestra geweest – experimentele muziek – niets staat vast, heel interessant. De dirigent heeft een heel aantal gebaren die hij gebruikt en op zijn teken doen de muzikanten dan iets… De vibrafonist kende ik want die had ik in 2007 in Italie al ontmoet – William McIntyre – en het was leuk om hem weer te zien!
Dinsdag moest Richard – mn host de hele dag werken, dus heb ik ontbeten in central park, daarna het museum of natural history bezocht. Daar hadden ze een vlinder-tentoonstelling/kas met echte vlinders waar je doorheen kon lopen.
Het belangrijkste van deze trip was de workshop van pianist Barry Harris. Hij was oud (83 jaar), maar nog jong van geest. Om 6 uur had hij dan een pianoworkshop, om 8 uur voor de zangers en om 10 uur voor de blazers.. Het pianodeel van de workshop was super. Daarna was het zang-gedeelte. Hij leerde ons een liedje aan en alle zangers (amateur en pro) hadden de kans om dit dan te zingen met de band… het was interessant om ongeveer 30 verschillende interpretaties van hetzelfde nummer te horen, maar wat mij betreft mocht hij best wat meer kritiek geven…Al met al de moeite waard, Barry is een geweldig mens!
Daarna ging ik naar “the Garage” want Joe had me verteld dat hij daar speelde, en toen heb ik ook een liedje meegezongen. Het werd laat… en ik had met Richard afgesproken dat hij ook naar de garage zou komen… maar hij smste me om 1 uur dat hij vast zat bij zijn werk buiten New York. Er waren schijnbaar geen taxi’s … dus het plan was snel getrokken… ik zou bij Joe op de bank… Ik was erg opgelucht en blij dat Joe er was.. daarnaast is het altijd super lachen met Joe en zijn mede-muzikanten… Dus bleef ik bij Joe en Danny Walsh, een saxofonist die in hetzelfde appartementencomplex woont. Beiden waren ze nog hieper van het optreden, en dus we hebben een nacht wandeling door Manhattan gemaakt, in de regen…. Toen om 6 uur ‘s ochtends zijn we begonnen met de jam… eerst zingen bij zijn gitaarspel, toen zingen terwijl Joe contrabas speelde, toen om 9 uur ‘s ochtends was het tijd voor Bach, Mahler en Mozart… Geweldig… Het is super om met deze supergetalenteerde mensen te hangen… ook al is dat tot vroeg in de ochtend.
