9 november 2012
Mijn fiets…
Dus afgelopen vrijdagochtend ging ik met de bus naar NYC. Ik zou eerst op donderdag gaan, maar er was een wind waarschuwing en op woensdag had het super gesneeuwd. Raar weer hier aan de oostkust, want de voorspellingen zeiden dat het zaterdag (na die sneeuwbui dus) wel 15 graden kon worden. Herfstjas mee dus en voor t eerst ook mijn fiets, die gratis met de Fung Wah bus in de laadruimte ging – briljant. Ik ben best Nederlands met die fiets van mij, elke dag ga ik twee keer 45 minuten heen en weer naar Berklee vanaf Watertown – waar ik nu woon. Dit ik een prima tochtje, langs de Charles river, en mn bilspieren zijn inmiddels behoorlijk afgetraind. Ook kan ik eten als een malle en heb ik altijd repen bij me (just in case) … Verder heeft mijn fiets heeft een speciale bagagedrager waar mn tas op bevestigd kan worden. Ook draag ik fietsleggings en kleed ik me op school om. Ik ben hier tenslotte in Berklee om te studeren, niet om er charming uit te zien 😉 … Typische Nederlandse functionaliteit dus.
New York dus.
In de bus zat ik toevallig naast Clay Lions, een geweldige saxofonist die aan Berklee studeert. Hij is al bijna klaar met zijn studie en betrokken bij het Global Jazz programma. Vier uur is zo voorbij als je een gesprek hebt… en in New York stopte de bus in China Town. Toen ben ik naar Joe gefietst. Fietsen in Boston is al een vak apart, maar in NY is het een hele belevenis! De auto’s rijden wel gevaarlijk, en je moet echt goed opletten wat je doet, het geeft je wel vrijheid.
Ik kwam aan en Joe was hyper, hij zou savonds een optreden hebben, en dan is hij altijd wat nerveus. We hebben gegeten en liederen gespeeld, hij speelt dan piano en ik zing. En ik kreeg mn eerste Vioolles! Dat was cool, ik zou heel graag viool leren spelen. Daarna kwamen natuurlijk ook de sightread oefeningen …. en gingen we naar Somethings jazzclub, daar moest hij optreden met Ray Parker (contrabas) en John Hartman (gitaar) . Ik had Sadja – een Nederlandse Fulbright student die aan columbia univ. studeert – uitgenodigd en we hebben samen het optreden gekeken. Tegen het einde mocht ik ook mee zingen. En wel drie nummers! But not for me, Detour ahead en Taking a chance on love. Pianist Ian McDonald deed ook mee, super 🙂 Er werd een film gemaakt van t optreden, dus als t goed is komt er nog iets op youtube. Daarna hebben we nog gehangen met de band, en namen we met zn vieren de taxi naar Joe’s appartement, Ian woont op de 13de verdieping (Joe op 15) en we besloten daar nog wat te hangen, samen met de HUMUS die Joe nog effe ging maken. Twerd 4 uur… en ik was best moe door de reis. Terug in Joe’s appartement heb ik in mn pyjama op de bank nog wat gezongen… Joe heeft zoveel energie, bizar. Nujah, misschien niet, in de jazz wordt niet geslapen…
Die Fung Wah bussen zijn geweldig. 15 dollar en de halve familie scheurr ergens voor het instappen een stuk van je kaartje. Fijn om.over je belevenissen te lezen. Geniet!