Deze blog iets persoonlijker, het was een intense week. Er had een flinke wind gewaaid en dit weekend was dan ook om bij te komen. Het begon op maandag met de storm, orkaan Sandy had flink wat schade aangericht, in New York was het veel erger dan Boston, veel mensen hebben wel een week zonder stroom gezeten en sommige mensen zijn hun hele huis kwijt… weggespoeld. In Boston viel het allemaal gelukkig mee. De wijk naast waar ik woon – Belmont – zat wel zonder stroom, en Berklee was de hele maandag gesloten en we hebben gewoon binnen gezeten.
Dinsdag was ik dan ook weer netjes terug op Berklee en ik voelde dat ik mijn Oma moest bellen. Ik zat in 1140 building op de grond, en belde haar, eerste keer zeiden ze dat ze lag te slapen, en ik probeerde t n half uur later, toen zat ze te eten, de derde keer dat ik belde had ze haar toetje – stoofpeertjes – en heb ik maar gezegd dat ik uit Amerika belde, en dat ik haar moest spreken. Toen gaven ze me haar aan de telefoon. Ze was verward, maar vertelde dat ze de stoofpeertjes zo geweldig vond. We hadden het over de wind, en over het weer, en ze zei me dat ik morgen maar moest bellen. Hoe laat? Nou om 9 uur – Ik vertelde haar dat dat midden in mijn nacht was, en dat ik het moeilijk vond dat ik niet zomaar effe langs kon komen. Ze begreep dat en zei me dat ik niet langs hoefde te komen, zonde van het geld. Eerder had ze al gezegd dat ik ook voor de begrafenis niet hoefde te komen omdat ze dan toch er niet zelf bij was… Ik was helemaal kapot na het bellen… de dame van het hospice probeerde me gerust te stellen, maar zei dat oma hard achteruit ging. Ik wist het al…
De volgende dag – woensdag – belde mn pa op via skype… Oma was om 1530 overleden… dat is rond 9 uur mijn tijd… Alsof oma het gepland had, ze vond het wel best. Wat dat betreft was ze een taaie.
Toen heb ik de rest van de week besteed aan het liedje dat ik wilde schrijven. Strong. Het thema zat al een paar weken in mn hoofd, en ik wist dat het eruit moest. Het is een mooi nummer geworden, precies wat ik wilde, a cappella. Mn Susje Isabelle zou het voorlezen en dan zouden ze het afspelen tijdens de crematie, dan was ik er toch een beetje bij. Dit soort momenten zijn toch wel lastig als je zo ver weg bent.
